Deze Schotse artiest met zijn zeer opmerkelijk stemgeluid is slechts een aantal dagen in Nederland, en uiteraard kon ik die gelegenheid niet voorbij laten gaan. Als Campbell adept van het eerste uur wilde ik deze belofte voor de toekomst beslist zien optreden. Verspreid over de periode van een week was hij toegevoegd ter aanvulling op de vertoning van de documentaire Johnny Cash at San Quentin. Amsterdam is voor mij de meest nabije locatie, en omdat ik vroeger een periode van 5 jaar in deze buurt had gewoond voelde ik mij meteen thuis. De Pijp van Amsterdam was aanzienlijk verbeterd vergeleken met 25 jaar daarvoor. Het uitgaansleven was rijk aan studentikoze types, en leefde volop. Leuk om te zien hoe dit stadsgedeelte positief was veranderd!

Het concert zou om 21:00 beginnen, en ik was tijdig van de partij, want uiteraard wilde ik geen minuut missen, en de gelegenheid pakken om Grant’s hand te schudden, en hem vragen zijn handtekening te plaatsen op een exemplaar van A Brief History of Things to Come. (Een verzamel cdtje speciaal bedoeld als introductie van zijn repertoire) Geïnstalleerd aan de bar (voor de nodige rugsteun) zag ik de artiest iets voor negenen de foyer van de bioscoop binnenlopen, waar hij door zijn Schotse vriend meteen aan een aantal jonge mensen werd voorgesteld. Uiteraard nam ik de gelegenheid om in te haken, en mijn belangstelling te tonen. Ik vroeg hem of buiten deze genodigden ik wellicht het publiek was, want op dat tijdstip waren hooguit 25 mensen in de ruimte (inclusief 3 a 4 mensen personeel). We hebben toen prettig staan praten over zijn aanwezigheid in ons land, alcoholconsumptie, religieuze Schotten die aan de basis stonden van de muziek in de Appalachen, accenten binnen de Engelse taal en meer van dat, waardoor hij ongeveer 15 minuten later begon.

De ruimte was ondertussen mooi gevuld, en daar waren behalve mij in ieder geval nog 2 mannen die speciaal voor Grant’s optreden kwamen: “ We dachten al dat we te laat zouden zijn!” zeiden ze opgelucht. Zijn sonore stem vulde de daarna de ruimte, en trok moeiteloos de aandacht. Zelfs de bargeluiden van het cappuccinoapparaat en klinkende bierglazen konden hem, noch het aanwezige publiek uit hun concentratie halen. Slechts begeleid door gitaar en mondharmonica gaf Grant een uitstekende vertolking van zijn muziek. Nummers zoals we die kennen van zijn 3 tot dusver verschenen albums, maar ook een nieuw nummer: Annie.

Zelfs bij een relatief lang nummer als Lowlands bleef het aanwezige publiek geboeid luisteren. Zelfs zij die voor andere redenen naar deze bioscoop waren gekomen, werden aangenaam verrast, en bleven geanimeerd hangen alvorens ze verder togen. Na een set van ongeveer 45 minuten nam Grant afscheid van een zeer enthousiast publiek. Rond half twaalf stond een 2de optreden op de agenda. Na afloop nogmaals met Grant gesproken, waarin hij vertelde dat hij veel plannen had, maar nog weinig concreets, veel songmateriaal had en dat volgend jaar beslist weer een nieuwe release zou volgen, liep ik voldaan de nacht in. De Johnny Cash film stond voor deze avond niet op het programma. Ik vond het fijn om te sfeer weer eens te proeven van dit alternatieve filmcircuit. Dat zou ik vaker moeten doen, want er werden een aantal fascinerend ogende films aangekondigd. Leuke intermezzo zo’n film tijdens een avondje uit, en wanneer bovendien Grant Campbell op het menu staat, dan is het zonde om hem te laten schieten.